PRODUCTEUR
LOCAL
FOIE
GRAS
LINKS Cordes-
sur-Ciel is een
middeleeuws
dorpje vol uit-
kijkpunten ...
RECHTS... en
smalle straatjes.
ee, het was niet de liefde waar wijnboer
die zeven jaar geleden tijdens een - jawel - wijnreis
Lucas Schutte (1957) naar op zoek was
letterlijk bij hem op de stoep stond. Als we later die
dag het schattige Cordes-sur-Ciel verkennen, een mid-
deleeuws dorpje vol smalle straatjes en uitkijkpunten
toen hij twintig jaar geleden de wereld
over begon te reizen. Wijn, dat zocht
hij. Hij reisde naar Italië, Argentinië,
met adembenemende uitzichten, beseffen we: Occi-
Nieuw-Zeeland, maar belandde na jaren in - hoe kan
tanië ádemt liefde en passie, schoonheid en puurheid.
het ook anders - Frankrijk. Daar wilde hij in eerste
En dat gevoel wordt die middag bevestigd in Albi; de
instantie een château (als in: wijnhuis - geen kasteel)
'rode stad' waar het heerlijk ronddwalen is door de
kopen waarmee hij zeker wist dat hij commercieel
klassiek-romantische tuinen van Berbie, mét uitzicht
succes zou hebben. Maar het lot besliste anders, of
op de rivier de Tarn.
beter gezegd: hij volgde zijn hart. En dat hart bleek
helemaal niet zo commercieel. Zo belandde hij in Gail-
What's not to like?
lac, een wijnstreek in de buurt van het gelijknamige
Wijn, mooie dorpjes en steden. Maar zóut: kun je daar
dorp. De druiven die hier groeien zijn divers: van de
ook verliefd op worden? Zeker, vertelt Rubin Benne,
bekende sauvignon en shiraz tot de onbekendere en
terwijl hij uitkijkt over de 40 vierkante kilometer
poëtische genaamde 'Loin de l'Oeil. Lucas: Gaillac-wij-
zoutvlaktes van Salin de Gruissan. We kijken door
nen zijn relatief complex. Dat is voor mij als wijnma-
de ogen van deze zoutwinner naar de omgeving:
ker een heerlijke uitdaging: om bijzondere, maar toch
kilometers lichtroze water - de kleur ontstaat door
toegankelijke wijnen te maken.' En dat lukt, want na
een alg. Een zacht briesje, dat over onze huid aait. De
de productie van de eerste flessen in 1999, is hij nog
warme zon, die nog feller schijnt omdat-ie weerkaatst
steeds succesvol wijnboer. Met zijn geliefde Ineke,
op de miljarden zoutkristalletjes op het water en het
fijne zand. En verderop: de geur van gegrilde vis en
oesters en een aanlokkelijk terras met houten tafels
dat uitkijkt over de spiegelgladde zoutwatervlakte.
Inderdaad: what's not to like? Ondertussen vertelt
NOOIT GEWETEN ...
Rubin over het productieproces en loodst ons daarna
... dat ze in Occitanië (sinds 2016 de benaming voor de regio's Languedoc-Roussil-
naar het museumpje achter de winkel bij de ingang,
lon en Midi-Pyrénées) een eigen taal hebben: het Occitaans. Eeuwenoud en ver-
zodat we vol algemene kennis over zoutwinning en
want aan het Catalaans. Denk aan de troubadours, de middeleeuwse artiesten die
met zakjes zout, koekjes en zoute karamel doorrijden
de hoofse ('hoffelijke") liefde bezongen: dat deden ze dus in het Occitaans!
naar een wijnhuis aan zee: Château le Bouïs. Audrey
78